havadan mıdır, dinlediğim şarkıdan mıdır bilmem o kadar içe kapanasım, mağarama çekilesim geldi ki..hava yağdı yağacak..güneş batmamış ama bulut karanlığı var..kulaklıkta son ses müzikle, sahilde ağııır bir tempoda uzuun bir yürüyüş yapabilseydim şu an..hoş olurdu..

bazen -ya da her aklıma geldiğinde- düşünmeden edemiyorum; çok istediğimde, o çocuk yaşımda gidebilseydim baleye..veya "Büyüyünce şarkıcı olucam ben" dediğim gibi müziğe yönelseydim şu an nerede olurdum? Hani sorarlar ya "Yeniden hayata gelseniz yine aynı hayatı yaşamak ister misiniz?"..Yukarıda yazdıklarımdan sonra cevabım tahmin etmek zor değil sanıyorum.

Lise, üniversite zamanı "Herkes de bilemiyor ki canım 17-18 yaşında ne yapmak istediğini, hangi mesleği seçeceğini.." derken aslında küçüklükten beri o kadar belli o kadar önümdeymiş ki bu hayatta ne yapmak istediğim, "Neden kendine inanmadın, güvenmedin, kendini dinlemedin! Neden inat etmedin!" diye kızıyorum kendime..annemle babama da..kör gözlerine parmak gibi ortadayken herşey bunu fark edemedikleri için..

Ama yapacak birşey yok..hayat devam ediyor..ben de öyle..



Yine de nasıl olurdu..merak ediyorum..