Öyle işte...

Bahar geldi. Bahar geldi de geçiyor bile. Hava sıcaklığı onu bunu dinlemeyip mevsim normalleri üzerinde seyretti. Her yerde laleler var. Ağaçlar tomurcuklandı. Etraf yeşerirken, doğa yeniden doğarken ben, tam aksine, kabuğuma çekilmek ister gibiyim. İçimde baharın genelde getirdiği o kıpırtı yok gibi. Gerçi yalan söylemeyeyim, bugün dolmuştayken sanki yaz havasının o hoş kokusunu duyar gibi oldum da içim gitti. Nedense bu sene yaza çok özlem duydum.

Nedense hep "sonra"yı bekliyorum. Ders sonrası, pazar sonrası, birkaç ay sonrası, sezon sonrası, kış sonrası, bahar sonrası, zart sonrası, zurt sonrası. "An" içinde o yüzden bi huzursuzluk hissediyorum. Hep "sonra"larda olduğumdan "şimdi"ler bulunmak istediğim yerler olmuyor. Bazen de hep olmak istediğim yerdeyken "sonra"yı düşündüğümde, istediğim yerde olmanın da bir anlamı kalmıyor. Bazen hep olmak istediğim yerden şüphe ediyorum. "Ya sonra hep orda olmak istemezsem" dediğimde olmak istediğim hiçbir yer kalmıyor. İşte o an..umutsuzluğa kapıldığım an oluyor.. Ve ben aslında umut nerde ise orada olmak istiyorum..