geçen gün birkaç tane çocukluk fotoğrafımı gördüm..fotoğraflarda gördüğüm kendim..tanıdık..içi gülen gözler..muzip bakışlı çekinmesi olmayan çocuk..tanıdık..imrendiğim çocuk..tanıdık..

annem "sen çocukken çok konuşkan, bıcır bıcır, girişken bi çocuktun. Noldu sana acaba sonra?" dedi..

N'oldu gerçekten? Ne zaman ne sebeple vazgeçtim o kadar bıcır bıcır konuşkan girişken biri olmaktan? Ve neden? Beni bilen bilir aslında öyleyim halen. O bilenler de azdır. Sadece o zamanlar bunu herkes bilir(miş)di. Ya da çakır keyif olmaya göreyim..Aydın Boysan bir ropörtajında "içki insanın içindekileri ortaya çıkarır"a benzer bişi demişti sanırım. Onun gibi..Çocukluktaki saf halime dönüyorum herhalde..Kendimi "meli malı"lara takılmadan, rahatlıkla, kasmadan, süzgeçten geçirmeden ifade ettiğim, eğlenceli, bıcır bıcır insana dönüşüyorum..

Çocukluktaki "kendim"e imreniyorum ne yalan söyliyim. Onun gibi olmak istiyorum.

Yani kendim gibi !