...

Sanki herşey sil baştan. Sanki başladığım noktaya geri dönüyorum. Sanki, sanki ölümüne koşmazsam, durup, hiç bir şey yapamayacak gibiyim. Sürekli bir kaçış(!)-ya da daha da içine çekiliş. Kendimi oyalıyorum. Oyalamaya çalışıyorum. Kalabalık ya da en az iki kişi olacağım yerlerdeyim. Yalnız kaldığım zaman ise...dipsiz bir kuyudayım-sanki...Bazen nefes nefese kaldığımda mecburen durur gibi oluyorum ve kaybolmaya başladığımı hissettiğimde yeniden başlıyorum, koşmaya, oyalanmaya, kendimi meşgul etmeye. Yalan...Yine, işte yine kendimi b.k gibi hissediyorum. Terk edilmiş hissediyorum. Hayat anlamını yitirmiş gibi hissediyorum. Sınırlarda hissediyorum. Hissizleşmeye başlamış gibi hissediyorum?! Hayat ironik işte, hissizlik hissettirebiliyor..