Hayat...Hayat bu aralar çok sıkıcı...

Herşey çok anlamsız. Herşey o kadar anlamsız geliyor ki... Bu aralar hayatın anlamını sorguluyorum. "Hayatın anlamı ne?" Ne? ! Bir süredir yapmam gerekeni yapıyorum. Yaşıyorum. Bu kadar pamuk ipliğine bağlı olmamalı bi insanın yaşama sevinci. Gerçi ben onu kaybedeli uzun zaman oldu. Biliyorum insanlar neler neler yaşıyor da yaşama sevincini kaybetmiyor ya da yaşama sıkı sıkı bağlanmayı seçiyor. Ama ben "onlar" değilim.

Kendimi denizin ortasındaki bir kayık gibi hissediyorum. Ya da o kayığın içindeki biri gibi. Görünürde kara yok. Sadece deniz. Hafif dalgalı bir deniz. Hava kapalı. Yağmıyor da açmıyor da. "Her an herşey olabilir." der gibi hava. Yanımda yiyecek var. Soğuktan da donmayacağım. Ama yalnızım işte. Denizin ortasında. (Ben mi seçtim bunu?) Ve işin garibi, korkmuyorum. Panik içinde değilim. Karayı bulmaya da çalışmıyorum. Kayık nereye sürüklenirse...belki daha açıklara...belki bir kara parçasına...Artık ne istediğimi bilmiyorum. Hiçbir şey umurumda değil. Olsa da olur olmasa da...Yine diplerdeyim...Sevmiyorum burayı...Artık sık geliyorum buralara...Sevmiyorum bunu...